Iwona Trusewicz: Rodeo po rosyjsku, czyli jak ujeździć Amerykę

Przez dziesięciolecia Gazprom oplótł Europę swoimi rurami, a ogromne pieniądze, jakie unijni klienci płacili Rosjanom, dawały tym ostatnim poczucie, że taka sytuacja będzie trwać wiecznie. Jednak, jak mądrze napisała nasza noblistka, „Nic dwa razy się nie zdarza”. Wojna Putina zakończyła niezwykłą prosperity Rosjan w Unii. A była ona nieporównywalna z niczym.

Czytaj więcej

Gaz

Niemoralna propozycja Kremla dla Białego Domu. Chodzi o gaz w Unii

Kreml zaproponował Stanom Zjednoczonym zakup rosyjskiego gazu i jego odsprzedaż na rynku Unii Eur...

Żyć nie umierać w Gazpromie

Tuż przed pandemią Gazprom – największy wtedy eksporter gazu na świecie, zatrudniający ponad 425 tysięcy ludzi – sprzedawał za granicę blisko 200 mld m³ gazu rocznie. I choć już wtedy to amerykańskie koncerny wyciągały ze złóż łupkowych dwa razy więcej gazu, niż Rosjanie ze swoich tradycyjnych złóż w Arktyce, to daleko im było do zysków Gazpromu.

Z 200 mld m³ eksportu około 150 mld m³ trafiało do odbiorców we Wspólnocie, po cenach dużo wyższych od tych na wolnym rynku i od tych, które płacili np. Chińczycy. Do tego na podstawie długoletnich kontraktów.

Żyć nie umierać. Tłuste koty z Gazpromu budowały sobie kolejne ogromne rezydencje za wysokimi murami, kupowały winnice w Toskanii i wille na Lazurowym Wybrzeżu; skarbiec Kremla puchł od potoku twardej waluty. Nie bez powodu każdy kolejny rosyjski gazociąg w Europie nazywał się Potok…

To wszystko miało trwać wiecznie, przy całkowitym ogłupieniu zachodnich polityków, w tym na kluczowym niemieckim rynku. Wystarczyło dać byłemu kanclerzowi ciepłą i dobrze płatną posadę w Gazpromie, a aktualną kanclerz dopieścić wizytami i roztaczaniem lukrowanych wizji, do tego wynająć firmy lobbingowe w Brukseli, na które Gazprom wydawał co roku grube miliony, oczywiście z tych zapłaconych przez unijnych klientów, by na Kremlu powstało wrażenie, że może być tylko lepiej.

Właśnie na dnie Bałtyku budowana była kolejna rura do Niemiec. Miała dać Rosjanom gazową hegemonię po wsze czasy i skuteczną broń przeciw Unii, w razie gdyby ktoś - jak Polacy czy Litwini – zaczął stawać okoniem. Niemcom cała sytuacja miała zapewnić duży zarobek dzięki pozycji gazowego hubu.

Czytaj więcej

Gaz

Gazprom, czyli wszystko na sprzedaż. Gorzki koniec potęgi koncernu

Po utracie w wyniku własnych działań niemal całego europejskiego rynku, rezerwy walutowe Gazpromu...

Biały Dom zaczął rozmawiać z Kremlem

Było tak pięknie. Wprawdzie pojawiła się pandemia, a Donald Trump (ten z pierwszej kadencji) nałożył sankcje na gazociąg Nord Stream 2, co spowodowało opóźnienie budowy o rok, ale już nie z takimi przeszkodami sobie Kreml radził. I pewnie i tutaj by sobie poradził, gdyby nie wojna Putina. Ona także wzięła się z tej ogromnej pewności, że można już wszystko, że nic się tutaj nie zmieni, a wygrana z Ukrainą to kwestia trzech dni, no może trzech tygodni.

Z trzech dni zrobiły się ponad trzy lata. Gazprom stracił Unię, stał się trzeciorzędnym graczem na rynku gazu. Ponosi ogromne straty. Starzy kremlowscy wyjadacze dostali jednak czas, by się otrząsnąć. Pomocną dłoń podała im tu Ameryka Donalda Trumpa (już tego z drugiej kadencji). On i jego ekipa zaczęli bezpośrednio kontaktować się z Kremlem. W Moskwie odżyły nadzieje nie tylko na zniesienie licznych sankcji uwierających wojenną gospodarkę Rosji coraz bardziej, ale i na powrót surowcowego eldorado.

W mediach jest coraz więcej informacji, że amerykański biznes miałby pośredniczyć w sprzedaży rosyjskiego gazu na unijnym rynku. Angażują się tutaj i firmy z branży gazowej, i fundusze jak American Elliott Investment Management miliardera Paula Elliotta Singera, jedna z najbardziej wpływowych firm inwestycyjnych na świecie. Według najnowszych informacji dziennika „The Wall Street Journal”, prowadzi ona w Bułgarii rozmowy w sprawie kupna udziałów w pakiecie aktywów infrastrukturalnych, obejmujących m.in. jedyny dziś rurociąg dostarczający rosyjski gaz ziemny do Europy – Turecki Potok.